Właściwie zaplanowany i systematycznie prowadzony program rehabilitacji ma istotny wpływ na zahamowanie rozwoju choroby, postępu zaników mięśni, prowadzi do wzmocnienia organizmu pod względem fizycznymi psychicznym, działa tonizująco na układ nerwowy, rozwija aktywność osoby niepełnosprawnej, daje zadowolenie i satysfakcję.

Efekty: usprawnienie osób niepełnosprawnych, uzyskanie możliwości sprawniejszego lub samodzielnego chodzenia, usprawnienie motoryki małej i dużej, zmniejszenie wad postawy, zmniejszenie niedowładów, rozluźnienie mięśni, rozwój sprawności motorycznej, zaspokojenie potrzeby ruchu, wspieranie procesu indywidualizacji, wzbudzanie pewności i radości dzieci, młodzieży i dorosłych niepełnosprawnej, zwiększenie wiary we własne siły i możliwości, rozwój emocjonalny i społeczny, kształtowanie cech charakteru, wytrwałości, zdyscyplinowania, umiejętności współżycia i współzawodnictwa, wyzwolenie optymizmu, rozbudzenie zapału do pokonywania trudności.

W Stowarzyszeniu Pomocy Dzieciom „Tęcza” w Oławie stosujemy neurorozwojowe i funkcjonalne metody rehabilitacji ruchowej. W rehabilitacji ruchowej niemowląt i dzieci stosujemy najczęściej dwie metody uznane na świecie i w Polsce – są to metoda NDT Bobath i metoda Vojty.

mgr fizjoterapii- absolwentka wydziału fizjoterapii wrocławskiej AWF

oligofrenopedagog

• poznanie możliwości i umiejętności językowych beneficjentów poprzez wykonaną diagnozę logopedyczną

• wykształcenie i doskonalenie komunikacji językowej (kompetencji językowej i komunikacyjnej)

• usprawnienie aparatu artykulacyjnego, fonacyjnego i oddechowego • korygowanie złych nawyków artykulacyjnych, oddechowych i korygowanie wad wymowy

• zwiększenie umiejętności komunikowania własnych potrzeb

• zwiększenie umiejętności językowych pozwalających na odpowiednie funkcjonowanie w społeczeństwie, porozumiewanie się z otoczeniem poprzez rozumienie odbieranych treści, nadawanie wypowiedzi zrozumianej dla odbiorcy i adekwatnej oceny i interpretacji zdarzeń, wypowiedzi i obserwowanych zjawisk.

Jak najwcześniejsze objęcie dziecka pomocą logopedyczną ma na celu umożliwienie mu jak najlepszego rozwoju funkcji związanych z mówieniem. W przypadku najmłodszych dzieci mówimy o terapii neurologopedycznej, przeznaczonej przede wszystkim dla dzieci z zagrożonych ciąż, dzieci przedwcześnie urodzonych, zagrożonych nieprawidłowościami w rozwoju, z różnego rodzaju dysfunkcjami, schorzeniami, z zespołami genetycznymi czy wadami wrodzonymi.

Pierwszą pomoc od nero logopedy lub specjalisty wczesnej interwencji dziecko powinno otrzymać już w szpitalu. Może mieć ono problemy z oddychaniem, ssaniem, połykaniem lub inne nieprawidłowości w obszarze ustno-twarzowym. Terapia neurologopedyczna polega na wspomaganiu tych umiejętności, które są podstawą do dalszego rozwoju komunikacji. Prawidłowe ułożenie i karmienie dziecka przygotowują aparat artykulacyjny do mówienia.

To często wykonywane czynności, dlatego istotne jest, aby w procesie rehabilitacji włączeni byli rodzice. Rodzina oddziałuje na dziecko i jego rozwój we wszystkich sferach. Matka podczas ubierania, przewijania, kąpieli, noszenia czy układania, może stymulować dziecko z dużo większą częstotliwością niż terapeuta. Celem terapii neurologopedycznej jest nauka efektywnego jedzenia i picia dziecka oraz wyposażenie rodzica w taką wiedzę i wskazówki pielęgnacyjne, aby mógł on kontynuować terapię w domu.

Terapeuta zaproponuje ćwiczenia wspierające rozwój mowy dziecka i pokaże jak masować dziecko, by usprawnić mięśnie zaangażowane w mówienie. Małe dziecko jest bardziej podatne na stymulację, więc najlepiej, aby terapia była podjęta jak najwcześniej, to pomoże zapobiec pogłębianiu się niektórych deficytów. Pomocy logopedy lub nero logopedy mogą potrzebować także dzieci w wieku przedszkolnymi szkolnym. Rodzica powinny zaniepokoić takie objawy jak: problemy z jedzeniem, ślinienie się, nietolerowanie konsystencji niektórych pokarmów, problemy z rozumieniem mowy, opóźniony rozwój mowy czynnej lub jej brak, jąkanie, problem z prowadzeniem dialogu, zaburzona wymowa głosek.

Logopeda pomoże także dzieciom z nieprawidłowym napięciem mięśniowym, porażeniem nerwu twarzowego, z problemami w porozumieniu się ze spektrum autyzmu, z zaburzeniami i uszkodzeniami słuchu, rozszczepami wargi i podniebienia, afazjami oraz osobom dorosłym, które częściowo lub całkowicie utraciły zdolność porozumiewania się. W czasie terapii logopedycznej należy przestrzegać następujących zasad: ze względu na wiek dziecka zajęcia powinny być prowadzone w formie zabawowej, urozmaicone środkami dydaktycznymi, nie powinny wydłużać się w czasie, aby nie powodowały zmęczenia i zniechęcenia.

Dobrą praktyką jest współpraca między różnymi specjalistami, m.in.: logopedy i fizjoterapeuty, psychologa, co pozwala spojrzeć na dziecko całościowo i zaproponować program terapii dostosowany do jego potrzeb

Wzbudzając ciekawość i zainteresowanie swą atrakcyjną formą, wyzwalają odruch orientacyjny, zwiększa się wrażliwość na sygnały docierające do receptorów. Przy takim wzbogaceniu przeżyć, poprzez umożliwienie wyboru, zdobyte lub wzmocnione zostaje poczucie sprawstwa i samokontroli, wzrasta wiara we własne siły.

Zwiększona możliwość działania pobudza aktywność. SDŚ może więc działać dwojako – zarówno pobudzająco, jak i uspokajająco. Doświadczanie szczęścia, przyjemności i rozbudowywanie doświadczeń docierających do różnych zmysłów wszechstronnie wspiera osoby, których rozwój jest w jakiś stopniu zaburzony. Hałas, migoczące światła, ruch, pośpiech, zapach spalin są to bodźce nadmiernie obciążające miejskie środowisko. Żmudna rehabilitacja, wielokrotnie powtarzane ćwiczenia, dzień wypełniony różnymi zajęciami, zaplanowany każdy ruch, tak wygląda codzienność dzieci dotkniętych różnymi niepełnosprawnościami.

W opozycji do wspomnianych obciążeń można wymienić momenty w magicznej atmosferze SDŚ: chwila zatrzymania się, oddechu, spokojna gra świateł, cicha muzyka w tle, przyjemny zapach, wibracje, delikatne kołysanie, czas tylko dla siebie. Zajęcia odbywają się przy wykorzystaniu urządzeń stymulujących różne zmysły: przegląd przykładowych urządzeń, mogących znaleźć się w SDŚ, dzieląc je ze względu na zmysły, które stymulują:

• Zmysł wzroku: łagodne oświetlenie, wszelkiego rodzaju obrazy wyświetlane na ścianach o kolorze jednolitym, jasnym (najczęściej białym, kremowym), np. przelewające się kolory tarczy żelowej w projektorze, czy refleksy świetlne obracającej się powoli kuli lustrzanej; rozgwieżdżone niebo, mieniące się światłowody, lampy, latarki, kolorowe reflektory, światło UV i przedmioty w nim świecące, tapeta UV, teatr cieni, lustra (również odkształcone), kabiny lustrzane, lekkie, jasne materiały, elementy świetlne reagujące na dotyk.

• Zmysł słuchu: różnorodne instrumenty i przedmioty wydające dźwięk, a także odpowiednio dobrana muzyka (płynąca z głośników lub odsłuchiwana przez słuchawki).

• Zmysł zapachu i smaku: emitery zapachów, lampy do aromaterapii, olejki zapachowe, produkty naturalne. • Zmysł dotyku i równowagi: łóżko wodne, maty wibrujące, hamaki, huśtawki, materace, poduszki i woreczki ze zróżnicowanym wypełnieniem, dywaniki i koce o różnorodnej fakturze, pojemniki z materiałami sypkimi, przedmioty o interesujących fakturach, powietrze z podajników powietrza ciepłego i chłodnego, basen z piłeczkami.

Terapia pedagogiczna niesie również pomoc tym uczniom, którzy przy braku trudności rozwojowych wykazują tzw. „zachowania trudne” i problemy wychowawcze w szkole i środowisku. Zajęcia mają walor psychoterapeutyczny, a ich cele szczegółowe to między innymi: • budzenie wiary we własne możliwości, • wdrażanie do zachowań asertywnych, • doskonalenie umiejętności radzenia sobie w sytuacjach trudnych, • poprawa komunikacji interpersonalnej, • motywowanie do podejmowania zadań o różnych stopniach trudności, • kształtowanie umiejętności prawidłowych zachowań i pracy w grupie, • minimalizowanie napięć emocjonalnych i wzmacnianie koncentracji uwagi, • budowanie wzmocnień pozytywnych – podnoszenie samooceny dziecka, • usprawnienie funkcji percepcyjno – motorycznych analizatora wzrokowego, analizatora słuchowego, motoryki małej i dużej oraz koordynacji wzrokowo – ruchowej, • wdrażanie do samodzielności, • wyrabianie właściwej motywacji do nauki, • eliminowanie niepowodzeń szkolnych oraz ich emocjonalnych i społecznych konsekwencji

– tyflopedagog

– oligofrenopedagog

stopień awansu zawodowego – nauczyciel dyplomowany

Hipoterapia przeznaczona jest dla dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym, stanami po urazach czaskowo-mózgowych, zaburzeniami psychicznymi, wadami postawy, zespołem Downa, przepukliną oponowo-rdzeniową, zaburzeniami emocjonalnymi, upośledzeniem umysłowym czy niedostosowaniem społecznym.

Hipoterapia w stowarzyszeniu odbywa się poprzez fizjoterapię na koniu, gdzie terapeuta wykorzystuje różnego rodzaju terapie jak np. NDT_BOBATH, PNF itp. do poprawy sprawności ruchowej i stymulacji prawidłowego wzorca chodu u pacjentów z zaburzeniami ruchu.

Dzieci bardzo chętnie uczestniczą w zajęciach, ponieważ jest ona inna, jest koń, a często siedząc na koniu zapominają, że ćwiczą. Dzieci z nadpobudliwością muszą nauczyć się koncentracji i skupienia.

Stowarzyszenie realizuje proces terapii w zespole wokalno-muzycznym.

• terapia kontaktowa w towarzystwie alpak wspomagająca efektywność edukacji i rehabilitacji 
• wpływa korzystnie na rozwój sfery ruchowej, emocjonalnej, poznawczej i społecznej zarówno dzieci jak i dorosłych 
• dedykowana jest zwłaszcza dla osób z deficytami rozwojowymi, dysfunkcjami i niepełnosprawnościami 
• warto dodać, że alpakoterapia jedynie wspiera inne formy rehabilitacji i terapii, ale nie może ich zastąpić.

Terapia z udziałem alpak sprawia, że jej uczestnicy chętniej biorą udział w zajęciach, są bardziej aktywni i zaangażowani, a ich koncentracja na zadaniu utrzymuje się dłuższy czas niż przy wykonywaniu zadań bez obecności zwierzęcia. Na zajęciach alpaka stanowi motywator do podjęcia działań, które sprawiają dziecku trudności. Kontakt ze zwierzęciem pomaga w przełamywaniu barier psychospołecznych, co przekłada się na poprawę zdolności komunikacyjnych, rozwój mowy, a także funkcji poznawczych. Taka terapia pomaga “przemycać” ćwiczenia terapeutyczne, gdyż w ocenie pacjentów wykonywanie czynności na zajęciach są formą zabawy, a nie przykrym obowiązkiem. 

Alpakoterapia wpływa pozytywnie na: 

• ∙ samoocenę, budowanie relacji interpersonalnych, wyrażanie emocji, oraz pokonywanie lęków i własnych ograniczeń 
• ∙ sferę poznawczą: poprawia zapamiętywanie, rozwija pracę wszystkich zmysłów (integracja sensoryczna) oraz wpływa na koncentrację 
• ∙ motorykę dużą: podczas wykonywania ćwiczeń ruchowych oddziałuje na równowagę oraz zmniejsza napięcie mięśniowe 
• ∙ motorykę małą: w trakcie zajęć wykonujemy również ćwiczenia precyzyjne (terapia ręki).

Trening EEG biofeedback poprawia funkcje poznawcze i zdolność koncentracji. U osób, u których doszło do uszkodzenia układu nerwowego (np. w mózgowym porażeniu dziecięcym) stosowanie EEG biofeedback sprzyja kompensowaniu funkcji uszkodzonych neuronów, wykorzystując plastyczność tkanki nerwowej (zdolność do wytwarzania nowych połączeń neuronalnych i wytwarzania obwodów zastępczych). Metoda EEG biofeedback pozwala także na relaksację i zmniejszenie napięcia emocjonalnego. Jest to nowoczesna metoda rehabilitacji wykorzystywana w leczeniu: mpd, padaczki, urazów czaszkowo-mózgowych, udarów, ADHD, uzależnień, depresji, zaburzeń snu.

Atutem EEG biofeedback  jest brak niepożądanych efektów ubocznych. Zajęcia można prowadzić już z dziećmi od 3 roku życia, jeżeli: rozumieją zadanie do wykonania, mają motywację do współpracy, radzą sobie z zadaniem. Czas trwania terapii zależy od złożoności problemu i wieku pacjenta. Terapia krótkoterminowa obejmuje zwykle 10-20 sesji. Następuje poprawa koncentracji, zmniejszenie impulsywności. W bardziej złożonych problemach, np. ADHD, potrzeba ok. 40-60 sesji. Inne schorzenia wymagają jeszcze dłuższego leczenia. Trening wraz z przygotowaniem trwa około 1 godziny. Zaleca się 2-3 treningi w tygodniu.

Instruktor Rekreacji Ruchowej – specjalność Hipoterapia
Terapeuta metody PNF
Terapeuta Integracji Sensorycznej
Terapeuta Kinesiology Taping

Logopeda – neurologopeda kliniczny, spec. wczesnej interwencji logopedycznej, absolwentka Uniwersytetu Medycznego im. Piastów Śląskich we Wrocławiu. Certyfikowany Specjalista Metody Tomatisa -Praktyk na Poziomie II

Choreoterapia obejmuje:

• taniec,
• improwizację ruchową,
• ćwiczenia muzyczno – ruchowe,
• ćwiczenia usprawniające ciało,
• ćwiczenia wzmacniające i rozciągające mięśnie,
• ćwiczenia oddechowe i relaksacyjne.

Choreoterapia umożliwia osiągnięcie stanu równowagi pomiędzy ciałem a umysłem, ale i pomaga radzić sobie z własnymi emocjami, wspiera proces poznawania siebie, akceptacji własnego ciała, zwiększa kompetencje społeczne.

Podstawowe elementy tańca, ruch i rytm, pomagają osiągnąć harmonię ciała i umysłu, ponieważ ułatwiają poznanie siebie i swoich emocji, ale i komunikowania się z innymi. Można powiedzieć, że celem choreoterapii nie jest taniec sam w sobie i jako taki, a dotarcie do uczuć, które nie są zwerbalizowane. Poprzez taniec wyzwala się energia, ekspresja, ale i skumulowane w ciele emocje. Dzięki temu można się otworzyć zarówno na swoje potrzeby, jak i potrzeby innych. Ale to nie wszystko. Terapia tańcem, poprzez muzykę i ruch, wpływa na system nerwowy, dzięki wzbudza pozytywne emocje, obniża napięcie, relaksuje, buduje poczucie własnej wartości. 

Terapię tańcem i ruchem wykorzystujemy w pracy z osobami cierpiącymi na:

• ADHD,
• autyzm,
• choroby psychiczne (schizofrenia, depresja, choroba dwubiegunowa),
• nerwice, zaburzenia lękowe i depresyjne,
• zespół stresu pourazowego,
• zaburzenia odżywiania,
• zaburzenia kontroli impulsów, zachowania agresywne,
• uzależnienia i kryzysy,
• zaburzenia osobowości,

Skuteczność choreoterapii została poparta licznymi badaniami naukowymi.

Spotkania te adresowane są dla osób w każdym wieku, mających problemy z odnalezieniem się w społeczeństwie, akceptacją i zrozumieniem norm społecznych, samotnych. 

Socjoterapia ukierunkowana jest na korektę zachowań niepożądanych, naukę norm i postaw, które umożliwiają funkcjonowanie w społeczeństwie.

Jeżeli zauważasz zachowania aspołeczne u siebie (lub swoich bliskich), nie jesteś gotowa/wy aby spotykać się w grupie, to te zajęcia są dla Ciebie. 

Socjolog, seksuolog, terapeuta relacji, trener umiejętności społecznych i studentka ostatniego roku psychologii klinicznej