Celem głównym realizacji zadania jest podniesienie sprawności ruchowej dzieci, młodzieży i dorosłych niepełnosprawnych, poprzez przeprowadzenie zajęć rehabilitacyjnych w formie terapii ruchowej indywidualnej.

Właściwie zaplanowany i systematycznie prowadzony program rehabilitacji ma istotny wpływ na zahamowanie rozwoju choroby, postępu zaników mięśni, prowadzi do wzmocnienia organizmu pod względem fizycznymi psychicznym, działa tonizująco na układ nerwowy, rozwija aktywność osoby niepełnosprawnej, daje zadowolenie i satysfakcję.

Efekty: usprawnienie osób niepełnosprawnych, uzyskanie możliwości sprawniejszego lub samodzielnego chodzenia, usprawnienie motoryki małej i dużej, zmniejszenie wad postawy, zmniejszenie niedowładów, rozluźnienie mięśni, rozwój sprawności motorycznej, zaspokojenie potrzeby ruchu, wspieranie procesu indywidualizacji, wzbudzanie pewności i radości dzieci, młodzieży i dorosłych niepełnosprawnej, zwiększenie wiary we własne siły i możliwości, rozwój emocjonalny i społeczny, kształtowanie cech charakteru, wytrwałości, zdyscyplinowania, umiejętności współżycia i współzawodnictwa, wyzwolenie optymizmu, rozbudzenie zapału do pokonywania trudności.

W Stowarzyszeniu Pomocy Dzieciom „Tęcza” w Oławie stosujemy neurorozwojowe i funkcjonalne metody rehabilitacji ruchowej. W rehabilitacji ruchowej niemowląt i dzieci stosujemy najczęściej dwie metody uznane na świecie i w Polsce – są to metoda NDT Bobath i metoda Vojty.

Oprócz wyżej wymienionych stosujemy również PNF (Proprioceptiv Neuromuscular Facilitation) – czyli torowanie nerwowo-mięśniowe;Castillo-Moralesa czyli ustno-twarzową terapię regulacyjną polegającą na stymulacji mięśni biorących udział w procesie mowy; ruchu Weroniki Sherborne, czyli system ćwiczeń wywodzący się z naturalnych potrzeb dziecka, zaspokajanych w kontakcie z dorosłymi; Kinesiology taping; masaż klasyczny; integrację sensoryczną; terapię cranio-sacralną; terapię trójwymiarową manualną stóp i terapię ręki.

Absolwentka Wydziału Rehabilitacji Akademii Wychowania Fizycznego we Wrocławiu.

Mgr fizjoterapii, absolwentka
Akademii Wychowania
Fizycznego we Wrocławiu na kierunku Fizjoterapia.

Mgr fizjoterapii, absolwentka Akademii Wychowania Fizycznego we Wrocławiu na wydziale Fizjoterapia.
Certyfikowany terapeuta metody FITS i Integracji Sensorycznej.

Absolwentka Akademii Wychowania Fizycznego we Wrocławiu, Wydział Fizjoterapii.

WYKSZTAŁCENIE:

mgr fizjoterapii- absolwentka wydziału fizjoterapii wrocławskiej AWF

oligofrenopedagog

Celem głównym jest kształtowanie właściwej mowy, jej doskonalenie oraz usuwanie wad i zaburzeń:

• poznanie możliwości i umiejętności językowych beneficjentów poprzez wykonaną diagnozę logopedyczną

• wykształcenie i doskonalenie komunikacji językowej (kompetencji językowej i komunikacyjnej)

• usprawnienie aparatu artykulacyjnego, fonacyjnego i oddechowego • korygowanie złych nawyków artykulacyjnych, oddechowych i korygowanie wad wymowy

• zwiększenie umiejętności komunikowania własnych potrzeb

• zwiększenie umiejętności językowych pozwalających na odpowiednie funkcjonowanie w społeczeństwie, porozumiewanie się z otoczeniem poprzez rozumienie odbieranych treści, nadawanie wypowiedzi zrozumianej dla odbiorcy i adekwatnej oceny i interpretacji zdarzeń, wypowiedzi i obserwowanych zjawisk.

Jak najwcześniejsze objęcie dziecka pomocą logopedyczną ma na celu umożliwienie mu jak najlepszego rozwoju funkcji związanych z mówieniem. W przypadku najmłodszych dzieci mówimy o terapii neurologopedycznej, przeznaczonej przede wszystkim dla dzieci z zagrożonych ciąż, dzieci przedwcześnie urodzonych, zagrożonych nieprawidłowościami w rozwoju, z różnego rodzaju dysfunkcjami, schorzeniami, z zespołami genetycznymi czy wadami wrodzonymi.

Pierwszą pomoc od nero logopedy lub specjalisty wczesnej interwencji dziecko powinno otrzymać już w szpitalu. Może mieć ono problemy z oddychaniem, ssaniem, połykaniem lub inne nieprawidłowości w obszarze ustno-twarzowym. Terapia neurologopedyczna polega na wspomaganiu tych umiejętności, które są podstawą do dalszego rozwoju komunikacji. Prawidłowe ułożenie i karmienie dziecka przygotowują aparat artykulacyjny do mówienia.

To często wykonywane czynności, dlatego istotne jest, aby w procesie rehabilitacji włączeni byli rodzice. Rodzina oddziałuje na dziecko i jego rozwój we wszystkich sferach. Matka podczas ubierania, przewijania, kąpieli, noszenia czy układania, może stymulować dziecko z dużo większą częstotliwością niż terapeuta. Celem terapii neurologopedycznej jest nauka efektywnego jedzenia i picia dziecka oraz wyposażenie rodzica w taką wiedzę i wskazówki pielęgnacyjne, aby mógł on kontynuować terapię w domu.

Terapeuta zaproponuje ćwiczenia wspierające rozwój mowy dziecka i pokaże jak masować dziecko, by usprawnić mięśnie zaangażowane w mówienie. Małe dziecko jest bardziej podatne na stymulację, więc najlepiej, aby terapia była podjęta jak najwcześniej, to pomoże zapobiec pogłębianiu się niektórych deficytów. Pomocy logopedy lub nero logopedy mogą potrzebować także dzieci w wieku przedszkolnymi szkolnym. Rodzica powinny zaniepokoić takie objawy jak: problemy z jedzeniem, ślinienie się, nietolerowanie konsystencji niektórych pokarmów, problemy z rozumieniem mowy, opóźniony rozwój mowy czynnej lub jej brak, jąkanie, problem z prowadzeniem dialogu, zaburzona wymowa głosek.

Logopeda pomoże także dzieciom z nieprawidłowym napięciem mięśniowym, porażeniem nerwu twarzowego, z problemami w porozumieniu się ze spektrum autyzmu, z zaburzeniami i uszkodzeniami słuchu, rozszczepami wargi i podniebienia, afazjami oraz osobom dorosłym, które częściowo lub całkowicie utraciły zdolność porozumiewania się. W czasie terapii logopedycznej należy przestrzegać następujących zasad: ze względu na wiek dziecka zajęcia powinny być prowadzone w formie zabawowej, urozmaicone środkami dydaktycznymi, nie powinny wydłużać się w czasie, aby nie powodowały zmęczenia i zniechęcenia.

Dobrą praktyką jest współpraca między różnymi specjalistami, m.in.: logopedy i fizjoterapeuty, psychologa, co pozwala spojrzeć na dziecko całościowo i zaproponować program terapii dostosowany do jego potrzeb

Logopeda ogólny i kliniczny, technolog żywności i żywienia człowieka

Logopeda – neurologopeda kliniczny, spec. wczesnej interwencji logopedycznej, absolwentka Uniwersytetu Medycznego im. Piastów Śląskich we Wrocławiu.

Zajęcia w Sali Doświadczania Świata niosą ze sobą odprężenie, zapewnienie wypoczynku i przyjemności. Relaks w takich warunkach sprawia, że lepiej odbierane są i łatwiej przetwarzane bodźce zarówno proste, jak i bardziej złożone.

Wzbudzając ciekawość i zainteresowanie swą atrakcyjną formą, wyzwalają odruch orientacyjny, zwiększa się wrażliwość na sygnały docierające do receptorów. Przy takim wzbogaceniu przeżyć, poprzez umożliwienie wyboru, zdobyte lub wzmocnione zostaje poczucie sprawstwa i samokontroli, wzrasta wiara we własne siły.

Zwiększona możliwość działania pobudza aktywność. SDŚ może więc działać dwojako – zarówno pobudzająco, jak i uspokajająco. Doświadczanie szczęścia, przyjemności i rozbudowywanie doświadczeń docierających do różnych zmysłów wszechstronnie wspiera osoby, których rozwój jest w jakiś stopniu zaburzony. Hałas, migoczące światła, ruch, pośpiech, zapach spalin są to bodźce nadmiernie obciążające miejskie środowisko. Żmudna rehabilitacja, wielokrotnie powtarzane ćwiczenia, dzień wypełniony różnymi zajęciami, zaplanowany każdy ruch, tak wygląda codzienność dzieci dotkniętych różnymi niepełnosprawnościami.

W opozycji do wspomnianych obciążeń można wymienić momenty w magicznej atmosferze SDŚ: chwila zatrzymania się, oddechu, spokojna gra świateł, cicha muzyka w tle, przyjemny zapach, wibracje, delikatne kołysanie, czas tylko dla siebie. Zajęcia odbywają się przy wykorzystaniu urządzeń stymulujących różne zmysły: przegląd przykładowych urządzeń, mogących znaleźć się w SDŚ, dzieląc je ze względu na zmysły, które stymulują:

• Zmysł wzroku: łagodne oświetlenie, wszelkiego rodzaju obrazy wyświetlane na ścianach o kolorze jednolitym, jasnym (najczęściej białym, kremowym), np. przelewające się kolory tarczy żelowej w projektorze, czy refleksy świetlne obracającej się powoli kuli lustrzanej; rozgwieżdżone niebo, mieniące się światłowody, lampy, latarki, kolorowe reflektory, światło UV i przedmioty w nim świecące, tapeta UV, teatr cieni, lustra (również odkształcone), kabiny lustrzane, lekkie, jasne materiały, elementy świetlne reagujące na dotyk.

• Zmysł słuchu: różnorodne instrumenty i przedmioty wydające dźwięk, a także odpowiednio dobrana muzyka (płynąca z głośników lub odsłuchiwana przez słuchawki).

• Zmysł zapachu i smaku: emitery zapachów, lampy do aromaterapii, olejki zapachowe, produkty naturalne. • Zmysł dotyku i równowagi: łóżko wodne, maty wibrujące, hamaki, huśtawki, materace, poduszki i woreczki ze zróżnicowanym wypełnieniem, dywaniki i koce o różnorodnej fakturze, pojemniki z materiałami sypkimi, przedmioty o interesujących fakturach, powietrze z podajników powietrza ciepłego i chłodnego, basen z piłeczkami.

• Urządzenia multisensoryczne: bulgoczące i mieniące się kolorami kolumny wodne, tor świetlno-dźwiękowy, muzyczna kolumna reagująca światłem na siłę głosu.

Jestem certyfikowaną terapeutką metody Snoezelen I°.
Jestem pedagogiem specjalnym, nauczycielką wychowania przedszkolnego i wczesnoszkolnej i terapeutką Integracji Sensorycznej.

Mgr pedagogiki specjalnej (specjalizacja: edukacja i rehabilitacja osób z niepełnosprawnością intelektualną) i pedagogiki opiekuńczej z terapią. Absolwentka i doktorantka Instytutu Pedagogiki Specjalnej na Uniwersytecie Wrocławskim.

Międzynarodowy Specjalista Snoezelen, od 2009 r. terapeutka Sali Doświadczania Świata. Pedagog specjalny oraz nauczania przedszkolnego i wczesnoszkolnego. Członek i współtwórczyni polskiego oddziału Międzynarodowego Stowarzyszenia Snoezelen ISNA-MSE.

Celem nadrzędnym terapii pedagogicznej jest wywoływanie pozytywnych zmian w sferze psychoedukacyjnej, stworzenie możliwości wszechstronnego, na miarę możliwości, rozwoju umysłowego, psychicznego i społecznego dzieciom z trudnościami rozwojowymi.

Terapia pedagogiczna niesie również pomoc tym uczniom, którzy przy braku trudności rozwojowych wykazują tzw. „zachowania trudne” i problemy wychowawcze w szkole i środowisku. Zajęcia mają walor psychoterapeutyczny, a ich cele szczegółowe to między innymi: • budzenie wiary we własne możliwości, • wdrażanie do zachowań asertywnych, • doskonalenie umiejętności radzenia sobie w sytuacjach trudnych, • poprawa komunikacji interpersonalnej, • motywowanie do podejmowania zadań o różnych stopniach trudności, • kształtowanie umiejętności prawidłowych zachowań i pracy w grupie, • minimalizowanie napięć emocjonalnych i wzmacnianie koncentracji uwagi, • budowanie wzmocnień pozytywnych – podnoszenie samooceny dziecka, • usprawnienie funkcji percepcyjno – motorycznych analizatora wzrokowego, analizatora słuchowego, motoryki małej i dużej oraz koordynacji wzrokowo – ruchowej, • wdrażanie do samodzielności, • wyrabianie właściwej motywacji do nauki, • eliminowanie niepowodzeń szkolnych oraz ich emocjonalnych i społecznych konsekwencji

Terapia pedagogiczna w SPD „Tęcza” w Oławie polega na specjalistycznej pomocy dziecku w pokonywaniu zaburzeń rozwojowych, trudności w nauce oraz zachowaniu. Zajęcia przeznaczone są dla dzieci i młodzieży, u których nieprawidłowości rozwojowe utrudniają opanowanie określonych umiejętności. Przedmiotem ich starań jest przywrócenie możliwości rozwoju umysłowego do normatywu społecznego, wyrównywanie braków w wiedzy i praktycznych umiejętnościach, eliminowanie niepowodzeń emocjonalno – społecznych i edukacyjnych oraz ich ujemnych konsekwencji, a także stymulowanie rozwoju funkcji psychomotorycznych, wyrównywanie braków w wiadomościach uczniów.

Mgr pedagogiki specjalnej

– tyflopedagog

– oligofrenopedagog

stopień awansu zawodowego – nauczyciel dyplomowany

Hipoterapia to ukierunkowane działanie terapeutyczne, mające służyć poprawie funkcjonowania człowieka  w sferach: fizycznej, emocjonalnej poznawczej i społecznej, podczas którego, specjalnie przygotowany koń stanowi integralną część procesu terapeutycznego.

Hipoterapia przeznaczona jest dla dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym, stanami po urazach czaskowo-mózgowych, zaburzeniami psychicznymi, wadami postawy, zespołem Downa, przepukliną oponowo-rdzeniową, zaburzeniami emocjonalnymi, upośledzeniem umysłowym czy niedostosowaniem społecznym.

Hipoterapia w stowarzyszeniu odbywa się poprzez fizjoterapię na koniu, gdzie terapeuta wykorzystuje różnego rodzaju terapie jak np. NDT_BOBATH, PNF itp. do poprawy sprawności ruchowej i stymulacji prawidłowego wzorca chodu u pacjentów z zaburzeniami ruchu.

Dzieci bardzo chętnie uczestniczą w zajęciach, ponieważ jest ona inna, jest koń, a często siedząc na koniu zapominają, że ćwiczą. Dzieci z nadpobudliwością muszą nauczyć się koncentracji i skupienia.

mgr fizjoterapii, absolwentka Akademii Wychowania Fizycznego we Wrocławiu

AAC 1 to wspomagające i alternatywne metody komunikacji. To działania zmierzające do znalezienia zindywidualizowanej drogi w procesie porozumiewania się – dla każdego dziecka czy osoby dorosłej. Nie ma farmaceutyku rozwijającego mowę. Nie ma tabletu czy komputera zastępującego umiejętność programowania języka i jego nadawania. Ale są działania terapeutyczne zmierzające do przywrócenia umiejętności skutecznego i funkcjonalnego porozumiewania się oraz usuwania niepowodzeń komunikacyjnych. AAC łączy wiedzę z dziedzin, takich jak: logopedia, psychologia, pedagogika, fizjoterapia, medycyna. Dla potrzeb konkretnej osoby terapeuta AAC czerpie informacje z wielu dyscyplin naukowych i wykorzystuje je przy planowaniu, a następnie ewaluowaniu terapii. Celem AAC jest dostosowanie metod, technologii, wiedzy do konkretnej osoby i jej rodziny.
Wdrażanie AAC ma umożliwić komunikację z drugą osobą w najefektywniejszy dla niej sposób.

-Absolwentka Wyższej Szkoły Zarządzania we Wrocławiu – kierunek Zintegrowana Edukacja Wczesnoszkolna i Wychowanie Przedszkolne,
– Absolwentka Szkoły Humanistyczno-Ekonomicznej w Brzegu – Wydział Pedagogiczny – kierunek Diagnoza i terapia pedagogiczna,
– Oligofrenopedagog

Do celów terapii muzycznej możemy zaliczyć między innymi: rozwijanie samowiedzy i budowanie pozytywnej samooceny, wzrost pewności siebie, budowanie wzajemnego zaufania, zaspokajanie potrzeby bezpieczeństwa, zmniejszanie napięcia psychoruchowego, poziomu lęku, pobudzanie ekspresji własnych uczuć i przeżyć. Za pomocą różnorodnego brzmienia, faktury, wibracji, kształtu, wielkości, ciężaru, temperatury stymulują one dziecko polisensorycznie, zachęcając do podejmowania aktywności poznawczej i ruchowej.

Dzieci mogą nie tylko wykorzystywać instrumenty w konwencjonalny sposób, ale i wydobywać z nich dźwięki w inny sposób niż zawsze. Takie działanie sprzyja rozwojowi umiejętności ekspresji twórczej, pozwala wyrazić siebie i komunikować się z otoczeniem.

Stowarzyszenie realizuje proces terapii w zespole wokalno-muzycznym.

• terapia kontaktowa w towarzystwie alpak wspomagająca efektywność edukacji i rehabilitacji 
• wpływa korzystnie na rozwój sfery ruchowej, emocjonalnej, poznawczej i społecznej zarówno dzieci jak i dorosłych 
• dedykowana jest zwłaszcza dla osób z deficytami rozwojowymi, dysfunkcjami i niepełnosprawnościami 
• warto dodać, że alpakoterapia jedynie wspiera inne formy rehabilitacji i terapii, ale nie może ich zastąpić.

Terapia z udziałem alpak sprawia, że jej uczestnicy chętniej biorą udział w zajęciach, są bardziej aktywni i zaangażowani, a ich koncentracja na zadaniu utrzymuje się dłuższy czas niż przy wykonywaniu zadań bez obecności zwierzęcia. Na zajęciach alpaka stanowi motywator do podjęcia działań, które sprawiają dziecku trudności. Kontakt ze zwierzęciem pomaga w przełamywaniu barier psychospołecznych, co przekłada się na poprawę zdolności komunikacyjnych, rozwój mowy, a także funkcji poznawczych. Taka terapia pomaga “przemycać” ćwiczenia terapeutyczne, gdyż w ocenie pacjentów wykonywanie czynności na zajęciach są formą zabawy, a nie przykrym obowiązkiem. 

Alpakoterapia wpływa pozytywnie na: 

• ∙ samoocenę, budowanie relacji interpersonalnych, wyrażanie emocji, oraz pokonywanie lęków i własnych ograniczeń 
• ∙ sferę poznawczą: poprawia zapamiętywanie, rozwija pracę wszystkich zmysłów (integracja sensoryczna) oraz wpływa na koncentrację 
• ∙ motorykę dużą: podczas wykonywania ćwiczeń ruchowych oddziałuje na równowagę oraz zmniejsza napięcie mięśniowe 
• ∙ motorykę małą: w trakcie zajęć wykonujemy również ćwiczenia precyzyjne (terapia ręki).

Trening EEG biofeedback poprawia funkcje poznawcze i zdolność koncentracji. U osób, u których doszło do uszkodzenia układu nerwowego (np. w mózgowym porażeniu dziecięcym) stosowanie EEG biofeedback sprzyja kompensowaniu funkcji uszkodzonych neuronów, wykorzystując plastyczność tkanki nerwowej (zdolność do wytwarzania nowych połączeń neuronalnych i wytwarzania obwodów zastępczych). Metoda EEG biofeedback pozwala także na relaksację i zmniejszenie napięcia emocjonalnego. Jest to nowoczesna metoda rehabilitacji wykorzystywana w leczeniu: mpd, padaczki, urazów czaszkowo-mózgowych, udarów, ADHD, uzależnień, depresji, zaburzeń snu.

Atutem EEG biofeedback  jest brak niepożądanych efektów ubocznych. Zajęcia można prowadzić już z dziećmi od 3 roku życia, jeżeli: rozumieją zadanie do wykonania, mają motywację do współpracy, radzą sobie z zadaniem. Czas trwania terapii zależy od złożoności problemu i wieku pacjenta. Terapia krótkoterminowa obejmuje zwykle 10-20 sesji. Następuje poprawa koncentracji, zmniejszenie impulsywności. W bardziej złożonych problemach, np. ADHD, potrzeba ok. 40-60 sesji. Inne schorzenia wymagają jeszcze dłuższego leczenia. Trening wraz z przygotowaniem trwa około 1 godziny. Zaleca się 2-3 treningi w tygodniu.

Logopeda – neurologopeda kliniczny, spec. wczesnej interwencji logopedycznej, absolwentka Uniwersytetu Medycznego im. Piastów Śląskich we Wrocławiu. Certyfikowany Specjalista Metody Tomatisa -Praktyk na Poziomie II

 

Choreoterapia obejmuje:

• taniec,
• improwizację ruchową,
• ćwiczenia muzyczno – ruchowe,
• ćwiczenia usprawniające ciało,
• ćwiczenia wzmacniające i rozciągające mięśnie,
• ćwiczenia oddechowe i relaksacyjne.

Choreoterapia umożliwia osiągnięcie stanu równowagi pomiędzy ciałem a umysłem, ale i pomaga radzić sobie z własnymi emocjami, wspiera proces poznawania siebie, akceptacji własnego ciała, zwiększa kompetencje społeczne.

Podstawowe elementy tańca, ruch i rytm, pomagają osiągnąć harmonię ciała i umysłu, ponieważ ułatwiają poznanie siebie i swoich emocji, ale i komunikowania się z innymi. Można powiedzieć, że celem choreoterapii nie jest taniec sam w sobie i jako taki, a dotarcie do uczuć, które nie są zwerbalizowane. Poprzez taniec wyzwala się energia, ekspresja, ale i skumulowane w ciele emocje. Dzięki temu można się otworzyć zarówno na swoje potrzeby, jak i potrzeby innych. Ale to nie wszystko. Terapia tańcem, poprzez muzykę i ruch, wpływa na system nerwowy, dzięki wzbudza pozytywne emocje, obniża napięcie, relaksuje, buduje poczucie własnej wartości. 

Terapię tańcem i ruchem wykorzystujemy w pracy z osobami cierpiącymi na:

• ADHD,
• autyzm,
• choroby psychiczne (schizofrenia, depresja, choroba dwubiegunowa),
• nerwice, zaburzenia lękowe i depresyjne,
• zespół stresu pourazowego,
• zaburzenia odżywiania,
• zaburzenia kontroli impulsów, zachowania agresywne,
• uzależnienia i kryzysy,
• zaburzenia osobowości,

Skuteczność choreoterapii została poparta licznymi badaniami naukowymi.

 

Trening umiejętności społecznych, to grupowe zajęcia mające na celu poprawę funkcjonowania w sytuacjach społecznych poprzez zmianę zachowań nieakceptowanych na pożądane i społecznie akceptowane.
Zajęcia skierowane są do dzieci:
z autyzmem,
z zespołem Aspergera,
z ADHD,
przejawiających zachowania agresywne,
nieśmiałych,
mających trudności z nawiązywaniem satysfakcjonujących relacji z innymi,
przejawiających trudności z adaptacją do nowych sytuacji.
Podczas treningu umiejętności społecznych podejmuje się pracę nad:
umiejętnością nawiązywania relacji z innymi,
umiejętnością radzenia sobie z emocjami,
umiejętnością współpracy w grupie,
umiejętnością samokontroli (kontroli zachowania),
umiejętnością rozwiązywania konfliktów,
przestrzeganiem ustalonych zasad,
odreagowywaniem napięć emocjonalnych,
modyfikowaniem zachowań na bardziej aprobowane społecznie.

Zajęcia TUS skierowane są do każdej osoby, która ma trudności w funkcjonowaniu społecznym. Jest to jedna z częściej polecanych metod pracy z dziećmi i młodzieżą zagrożonych niedostosowaniem społecznym. Można również tworzyć grupy dla dzieci, które nie mają diagnozy, ale z różnych powodów doświadczają trudności w funkcjonowaniu w grupie. Zajęciami TUS obejmuje się również osoby, które doświadczyły choroby psychicznej jako element terapii i rehabilitacji. Z uwagi na elastyczność metody nie ma ograniczeń co do wieku uczestników – zajęcia TUS można prowadzić zarówno w grupach przedszkolnych jak i wśród dojrzałych osób.

Socjolog, seksuolog, terapeuta relacji, trener umiejętności społecznych i studentka ostatniego roku psychologii klinicznej

Spotkania te adresowane są dla osób w każdym wieku, mających problemy z odnalezieniem się w społeczeństwie, akceptacją i zrozumieniem norm społecznych, samotnych. 

Socjoterapia ukierunkowana jest na korektę zachowań niepożądanych, naukę norm i postaw, które umożliwiają funkcjonowanie w społeczeństwie.

Jeżeli zauważasz zachowania aspołeczne u siebie (lub swoich bliskich), nie jesteś gotowa/wy aby spotykać się w grupie, to te zajęcia są dla Ciebie. 

Socjolog, seksuolog, terapeuta relacji, trener umiejętności społecznych i studentka ostatniego roku psychologii klinicznej

Drużyna harcerska –„Tęczowym szlakiem” istnieje od 5 lat; w ramach drużyny funkcjonują 2 zastępy po około 10 osób; zbiórka harcerska odbywa się raz w tygodniu, organizowane są biwaki, piesze wycieczki i raz w roku nasi niepełnosprawni harcerze  wyjeżdżają na obóz harcerski do Lubiatowa gdzie są częścią dużego obozu harcerskiego pełnosprawnych uczestników co pozytywnie wpływa na budowanie pozytywnych relacji, wzajemne zrozumienie, empatię i tolerancję.